تفاوت صرع و تشنج

اغلب صرع و تشنج با هم همپوشانی دارند و ممکن است با هم اشتباه گرفته شوند. با اینحال این دو مورد تفاوت های کلیدی دارند و درک این تفاوت ها می تواند بر روی نحوه زندگی افراد تاثیر بگذارد. در این مقاله سعی می کنیم مرور اجمالی بر این دو مورد داشته باشیم.

صرع و تشنج چه تفاوتی با هم دارند؟

اصلی ترین تفاوت بین صرع و تشنج این است که تشنج رخداد واحدی است اما صرع یک شرایط پزشکی محسوب می گردد. اگرچه تشنج یکی از نشانه های اصلی صرع است اما هر کسی که تشنج می کند با شرایطی همچون صرع دست و پنجه نرم نخواهد کرد. در مورد تشنج، اختلالات کوچک در تعاملات نورونی می تواند باعث ایجاد چنین اسپاسم هایی شود. تخلیه های ناگهانی الکتریکی در مغز می تواند باعث تغییر در مغز و هوشیاری گردد. بر اساس گفته های محققان، تشنج های غیر صرعی مرتبط با فعالیت های الکتریکی غیر طبیعی در مغز نیستند و ممکن است به خاطر مشکلات روحی یا استرس ایجاد شده باشند. با اینحال تشنج های غیر صرعی شبیه تشنج هستند و همین امر تشخیص این شرایط را دشوار می سازد. سایر تشج هایی که با صرع مرتبط نیستند ممکن است به خاطر تروما، قند خون پایین یا سوء مصرف مواد رخ دهند.

در مقابل صرع شرایط پزشکی است که به خاطر فعالیت الکتریکی غیر طبیعی در مغز ایجاد می شود. این سیگنال های غیر طبیعی می توانند باعث ایجاد تشنج شوند. این شرایط نسبتا رایج است و چهارمین دلیل اختلالا نورولوژیکی است.

چه کاری می توان انجام داد؟

اگر فردی در نزدیکی شما تشنج دارد، باید اطمینان حاصل کنید که تا رسیدن نیروی پزشکی در شرایط امن نگهداری می شود. بر اساس گزارش های موجود باید اسباب و سایر اشیای موجود را از اطراف فرد دور کنید تا از بروز مشکل جلوگیری شود. سعی کنید افراد را به پهلو قرار دهید تا بزاق و آب دهان باعث مسدود کردن مسیر هوایی نشود. بهتر است چیزی در داخل دهان این افراد قرار ندهید . اینکار می تواند به دندان افراد اسیب وارد کند. با اینحال اگر فرد در نفس کشیدن دچار مشکل شده باشد، از دست خود برای تمیز کردن دهان از بزاق و استفراغ استفاده کنید تا چیزی مسیر ورود هوا را مسدود نکرده باشد. در مورد صرع، موارد پزشکی زیادی برای کنترل شرایط وجود دارد و می تواند احتمال بروز تشنج را کاهش دهد. این شرایط را می توان با دارو کمترل کرد. در برخی از شرایط ممکن است جراحی نیاز باشد.

تشنج و صرع در طول خواب

در برخی از افراد، خواب ممکن است به خاطر تشنج و صرع دچار اختلال گردد. ممکن است در طول خواب تشنج یا صرع رخ دهد .سلول های موجود در مغز می توانند با عضلات، اعصاب و سایر نواحی مغز تعامل داشته باشند. اینکار از طریق سیگنال های الکتریکی رخ می دهد. برخی از اوقات این سیگنال ها دچار اختلال می شوند و پیام های زیاد یا کمی را ارسال می کنند. زمانی که چنین شرایطی رخ می دهد، تشنج ایجاد می شود. اگر شما دو یا چند تشنج در 24 ساعت داشته باشید و این ها به خاطر شرایط پزشکی ایجاد نشده باشند، ممکن است صرع داشته باشید. انواع مختلفی از صرع وجود دارد و این شرایط در میان افراد رایج است. همانند صرع، در تشنج نیز انواع مختلفی وجود دارد. تشنج عمومی و تشنج جزئی از جمله این نمونه ها هستند.

تشنجی که در طول خواب رخ می دهد

بر اساس مقاله منتشر شده در مجله Journal of Neurology, Neurosurgery & Psychiatry، اگر بیش از 90 درصد تشنج ها در طول خواب سبک رخ دهد ممکن است فرد تشنج شبانه داشته باشد. این گزارش نشان می دهد که از 45 درصد افرادی که صرع دارند، 7.5 درصدشان شکلی از تشنج در خواب را تجربه می کنند. باورها بر این است که تشنج در خواب به خاطر تغییراتی که در فعالیت الکتریکی در مغز در طول مراحل خاصی از خواب و بیداری رخ می دهد، ایجاد می شود. بیشتر تشنج های خواب معمولا در مراحل 1 و 2 رخ می دهند که در این مراحل خواب فرد سبک تر است. تشنج در خواب ممکن است در طول بیداری نیز دیده شود. این نوع تشنج با انواع خاصی از صرع مرتبط است. تشنجی که در خواب رخ می دهد باعث ایجاد اختلال در فرایند خوابیدن فرد می شود و می تواند بر روی تمرکز و عملکرد کاری افراد نیز اثر بگذارد. کمبود خواب یکی از محرک های اصلی تشنج محسوب می شود. سایر محرک ها در برگیرنده تب و استرس است.

تشخیص

تشخیص تشنج در خواب ممکن است کمی دشوار باشد زیرا این نوع تشنج در خواب رخ می دهد. این تشنج ممکن است با موارد دیگری همچون parasomnia اشتباه گرفته شود. پزشک تلاش می کند برای تعیین و تشخیص دقیق شرایط موجود از فاکتورهای متعددی برای ارزیابی استفاده نماید:

* نوع تشنجی که دارید
* سنی که تشنج در آن آغاز شده است.
* سابقه خانوادگی از صرع
* سایر مشکلات پزشکی

برای تشخیص صرع پزشک ممکن است از موارد زیر استفاده نماید:

* تصویر فعالیت الکتریکی مغز
* ساختار مغز که در سی تی اسکن و MRI مشخص می شود
* ضبط فعالیت تشنج در طول روز

اگر به وجود تشنج شبانه در کودک یا نوازد مشکوک شدید حتما با یک پزشک مشورت نمایید او می تواند شرایط کودک را به کمک روش های مختلف مورد بررسی قرار دهد.

بیماری سیروز کبدی به همراه علائم و درمان آن

سیروز کبدی عارضه بیماری های کبدی است که باعث از دست رفتن سلول های کبدی می شود و زخم های برگشت ناپذیری را بر روی آن ایجاد می کند. الکل و هپاتیت B و C جزو شایع ترین علت های بروز چنین شرایطی است هر چند ممکن است این بیماری به خاطر علل دیگری نیز رخ دهد. این شرایط باعث ایجاد ضعف، از دست رفتن اشتها، کبودشدگی اسان، زردی پوست، خارش و خستگی در بیمار می گردد. تشخیص سیروز کبدی می تواند بر اساس سابقه پزشکی فرد، بررسی جسمی و آزمایش خون و در برخی از موارد بیوپسی از کبد انجام شود. معمولا درمان هایی که برای سیروز کبدی طراحی شده است می تواند جلوی اسیب های بعدی به کبد را بگیرد، عوارض سیروز کبدی را درمان کند و از ایجاد سرطان کبد پیشگیری نماید. بیمارانی که در مراحل پیشرفته سیروز کبدی قرار دارند ممکن است به پیوند کبد نیاز داشته باشند.

سیروز کبدی عارضه بسیاری از بیماری های کبدی است که با ساختار غیر طبیعی و عملکرد غیر طبیعی کبد شناخته می شوند. بیماری هایی که به سیروز کبدی منجر می شوند می توانند به سلول های کبد اسیب بزنند یا آن را از بین ببرند. بعد از ایجاد چنین شرایطی، التهاب رخ می دهد. سلول های کبدی که از بین نرفته اند، برای جایگزین کردن سلول های از دست رفته، خود را تکثیر می کنند. همین امر باعث ایجاد خوشه ای از سلول های جدید کبدی در بافت های زخمی می شود. علل بسیار زیادی برای ایجاد سیروز وجود دارد که از جمله آن ها می توان به مواد شیمیایی، ویروس ها، فلزات سمی و بیماری های خودایمنی کبد اشاره کرد.

چرا سیروز کبدی باعث ایجاد مشکل می شود؟
همانطور که می دانید کبد عضو مهمی در بدن است. این عضو از بدن عملکردهای مهمی دارد که دو مورد از این عملکردها تولید مواد مورد نیاز برای بدن و حذف سموم از بدن است. کبد نقش مهمی در تنظیم سطح گلوکز و لیپید بدن دارد. در سیروز کبدی، ارتباط بین خون و سلول های کبدی از بین می رود. اگرچه سلول های کبدی که زنده مانده اند یا سلول هایی که تشکیل شده اند ممکن است بتوانند مواد مورد نیاز بدن را تولید کنند و سموم را دفع نمایند اما آن ها رابطه طبیعی با خون نخواهند داشت و همین امر با توانایی سلول های کبدی برای اضافه کردن یا حذف مواد از خون تداخل ایجاد می کند.

نشانه های سیروز کبدی
افرادی که با سیروز کبدی دست و پنجه نرم می کنند نشانه ها و علائم اندکی دارند یا اصلا نشانه و علامتی از خود بروز نمی دهند. برخی از نشانه ها ممکن است خاص بیماری نباشد. برخی از نشانه های رایج این بیماری عبارت است از :

* زردی پوست به خاطر تجمع بیلی روبین در خون
* خستگی
* ضعف
* از دست دادن اشتها
* خارش
* کبودشدگی اسان

درمان بیماری سیروز کبدی

درمان سیروز، توقف و تأخیر روند پیشرفت و به حداقل رساندن تخریب سلولهای کبدی است. توقف مصرف الکل می‏تواند از پیشرفت بیماری جلوگیری کند. در صورتی که بیمار هپاتیت داشته باشد پزشک ممکن است در مواردی با دادن کورتون بطور محدود یا داروهای ضد ویروسی آسیب کبدی را کاهش دهد.

دارو ممکن است بعضی علائم بیمار سیروتیک را مانند خارش رفع یا کاهش دهد. ادم و آسیت (احتباس مایع) را می‏توان با کاهش مصرف نمک غذایی کم کرد. داروهای مدر (ادرارآور) می‏توانند مایعات اضافی بدن را کاهش دهند و از ایجاد ادم جلوگیری کنند. تغییرات عملکرد ذهنی که درجریان سیروز ممکن است رخ دهد با رژیم غذایی و دارو تا حدودی قابل اصلاح می‏باشد. بطور مثال کاهش مصرف پروتئین روزانه به همراه مصرف شربت مسهل مثل لاکتولوز که از جذب سریع سموم (که باید در کبد خنثی می‏شد) از روده جلوگیری می‏کند، به بهتر شدن وضعیت ذهنی کمک می‏کند. دو مشکل عمده در بیماران سیروتیک یکی نارسائی کامل کبد و دیگری خونریزی بدلیل بالا رفتن فشار وریدباب است. پزشک ممکن است جهت کاهش این فشار از داروهای کاهنده فشار خون مانند ایندرال جهت کاهش فشار وریدباب استفاده کند، در صورتی که از واریس‏های معده و مری خونریزی رخ دهد، فوراً پزشک با تزریق یک داروی مسدد عروقی (اسکلروزان) از طریق آندوسکوپ که یک لوله قابل انعطاف می‏باشد و از طریق دهان وارد می‏شود، می‏تواند خونریزی را بند آورد. در شرایط بحرانی چاره نهائی انجام عمل جراحی شنت برای تغییر مسیر خون از وریدباب به جای دیگر است (شنت پورتوکاو) و یا انجام پیوند کبد خواهد بود. اکثر بیماران سیروتیک سالها سلامت زندگی می‏کنند و اگر دچار عوارض بیماری شوند معمولاً درمان می‏شوند و بعضی از آنها بطور موفقیت‏ آمیز با کبد پیوند شده زندگی می‏کنند.